Crazy hormones

Na weken lang cravings te hebben, zijn ze eindelijk afgezwakt. Ik voel me weer mezelf en kan weer gewoon eten.  Geen trillende handjes meer, geen zweet wat me uitbreekt en de enorme honger is weg. Pfffff, eindelijk.

Wel blijven de hormonen bezig in het lijf en dat voel en ervaar ik.
Mijn man ook ;-)

Ik kan echt vanuit het niets ineens zin hebben in zoetigheid of frietjes met pindasaus. Ik negeer deze lekkere trek, maar daar moet ik mijn best voor doen. Gelukkig hebben we hier geen snackbars, dus frietje pinda wordt het sowieso niet. En ook de zoetigheid kan ik weerstaan. Heb het gewoon niet in huis. Nu klinkt dit stoer, maar ooooo het is een innerlijke strijd dan. Het gaat dan ongeveer zo in mijn hoofd:
Mmmm taartje, lekker! 
Neee, niet doen. Suiker, tarwe, niet goed voor jou en de baby.
Maar ik heb zin. 
Even in de keukenkastjes kijken (staat gelukkig niks!!!)
mmmmm, even langs de winkel?
Neeee, niet doen. 
Pffff, glas water dan maar. Worteltje... whaaaaaa zwanger!!!

Ook kan ik ineens heel emotioneel worden. Vanmorgen nog bij het kijken van een aflevering CSI Las Vegas. De tranen rollende over m'n wangen. Waarom? Omdat een papa eerder terug kwam uit Afghanistan en de kindjes en de moeder emotioneel werden. En ik dus ook..... tja.

Iets wat de hormonen ook teweeg brengen zijn: ik voel me dik. Euh ja, ik weet dat ik hoor te groeien. Toch heb ik er wel een beetje moeite mee. Nu zit ik hier niet elke dag over te mokken, gelukkig niet. Maar er kan opeens een moment komen van: Ooooo nee, ik word dik. Ik heb lovehandels. Mijn taille verdwijnt......Nnneeeeee. En ja, hier kan ik dan, vanuit het niets, emo over worden.

En die lieve man van mij heeft het dan even te verduren. Dus ik vraag hem lang na mijn zwangerschap maar eens hoe normaal ik de zwangerschap ben doorkomen. Nu nog maar niet, zometeen word ik weer emo.